Het inchecken verliep soepel. Hierna hebben we even een drankje en een broodje geregeld. Vanaf 09.05 uur konden we boarden. We waren snel door de douane en de beveiliging. Helaas lag in heel Europa inmiddels het computersysteem van Delta Airlines plat, waardoor er verder met de hand ingecheckt moest worden. Bij ons kon het nog net digitaal, maar al snel was er een vertraging van ongeveer een uur ontstaan.
Uiteindelijk zijn we met een vertraging van bijna 1,5 uur opgestegen.
De piloot vertelde dat de verwachte vliegtijd 9 uur, 18 minuten en 47 seconden naar Atlanta is (het werd uiteindelijk 9 uur en 32 minuten). "Thank you for flying with the Big D."
Na het invullen van de douaneformulieren zien we de film Ice Age 2, alleen is hij natuurlijk alleen in het Engels. Idse vindt het niet erg. Nu krijgen we ook een drankje. En ook nog eten! Je hebt het hartstikke druk hier. In tegenstelling tot wat we gelezen hebben is er niks mis met de verzorging aan boord.
Aankomst in Atlanta 15.10 uur. Toen in de rij bij de douane. Gelukkig deden die niet moeilijk, de papieren waren goed ingevuld. Even vingerafdrukken en een digitale foto en klaar. Idse hoefde nog niet, dat hoeft pas vanaf 14 jaar en hij is 10. Toen op zoek naar de Deltabalie. Omdat we door vertraging onze aansluitende vlucht niet meer zouden halen, waren we doorgeboekt op de volgende vlucht. die ging om 17.59 uur. Bijna 2 uur wachten dus. De koffers moesten omgelabeled worden en weer ingeleverd. Schoenen uit bij de securitycheck en gelukkig piepte er niets, dus waren we vlot klaar. We vinden Atlanta maar een somber, deprimerend vliegveld. Ik kreeg hier van de provider een sms-je met prijzen voor mobiel bellen in het buitenland. Welkom in Oezbekistan. Welkom in Oezbekistan???
Dan met het ondergrondse treintje naar Concourse B voor gate B 22. Bij gate B 22 bleek dat we naar B 10 moesten. Wel ja, wat maakt het uit. Gelukkig hadden we gegarandeerde plaatsen, want er waren 7 stoelen overboekt. We waren toen niet zo bijdehand en ook omdat we Idse bij ons hadden, maar nu hadden we het aanbod om onze stoelen in te leveren en de volgende dag te vliegen geaccepteerd. Je krijgt dan een hotelovernachting en vaak ook een schadevergoeding. In wezen had het voor ons niets uitgemaakt. We moesten sowieso in een hotel overnachten voordat we de camper konden halen. En of je dat nou in Atlanta of in Denver doet maakt natuurlijk niet uit.
Het vliegtuig, een MD 88, vertrok op tijd en 2 uur en 44 minuten, minus 2 uur tijdverschil (geen idee hoe laat het dan inmiddels is) later kwamen we in Denver aan. Het is mooi weer, warm. Dit vliegveld is een stuk beter: mooi, licht, modern, schoon.
Op naar de koffers. We kregen even visioenen van 3 koffers die kwijt waren, want het duurde vrij lang, maar uiteindelijk kwamen ook de onze aanrollen. Hier konden we zo het vliegveld af, de douane hadden we tenslotte in Atlanta al gehad.
Nu moesten we de shuttle naar het Super 8 Motel regelen. Nergens konden we het codenummer vinden en toen we bij de informatiebalie vroegen of zij dan maar voor ons wilden bellen konden zij het in eerste instantie ook niet vinden. Fijn! Gelukkig wist iemand te vertellen dat het sinds deze week Microtel Inn heet (ik noemde het prompt Microwave Inn, maar goed). Geen wonder dat we het niet konden vinden.
Een kwartiertje later kwam de shuttle en bracht ons naar het hotel. Dit was nog zeker 20 minuten rijden over de snelweg. De bekende vriendelijke Amerikaanse ontvangst en een prima kamer. Eenvoudig maar goed.
Het was inmiddels 21.00 uur plaatselijke tijd (= -8 uur Nederlandse tijd) en aangezien we al sinds 5 uur op zijn zijn we een beetje moe. We konden niet zo snel iets te eten in de buurt vinden, want er zijn hier alleen maar 3 hotels en verder een kale vlakte, maar veel honger hadden we niet, dus dat hebben we maar overgeslagen.
Idse in bed gezwiept en op de gang even een blikje drinken uit de automaat gehaald. Even over half 10 zijn wij ook naar bed gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.